2 november 2015, 18:57

Vandaag maandag 2 november ben ik hier alweer 2 weken. Na vorig weekend thuis te hebben doorgebracht was ik vrijdag heel erg blij dat het weekend was en dat we ook de stad in mochten. Hier hebben we dit weekend ook goed gebruik van gemaakt. Heel blij en met veel zin om even te relaxen hadden we zaterdag ochtend om 9 uur afgesproken met Mila in de stad. (Na de uitslag van de verkiezingen vrijdag mocht Mila terug naar haar project, dus die slaapt hier niet meer.) Maarja om 9 uur waren we in de stad. We waren van plan even snel wat geld te pinnen zodat we daarvan konden ontbijten en daarna naar het zwembad van Arusha Hotel. Wat eerst een kleine en makkelijke klus leek eindigde in een hele lange chagrijnige zoektocht naar een pinautomaat die het wel deed. Omdat wij Maestro pinpassen hadden was er maar 1 bank waar we konden pinnen. Zo liepen we naar de eerste vestiging maar jammer genoeg deden onze pinpassen het bij alle 4 de pinautomaten het niet. Balen maarja door naar de 2e vestiging. (wat al weer 10 minuten lopen was) Daar pinnen dan, maar nee hoor bij dit pinautomaat bleek het geld op te zijn. Wij door naar de volgende, 3 maal scheepsrecht toch? Nou alles behalve, deze pinautomaat vond het nodig om Mila haar pas in te slikken. Hierdoor ontstond bij ons natuurlijk dikke paniek. Gelukkig zat konden we naar binnen om dit aan te geven. Maar in tegenstelling met Nederland waren de mensen hier iets minder begripvol en kregen we de opdracht om over 2 uur terug te komen. Pas om kwart voor 11 bestelde we eeeindelijk ons ontbijt nadat Arienne en ik toch ergens wel konden pinnen. Na het ontbijt waren we allemaal een stukje vrolijker en kon het weekend echt beginnen. Om het nog beter te maken kreeg Mila (tot onze grote verbazing) heel snel dr pinpas terug. Hierna zijn we naar het Arusha Hotel gegaan waar we aan het zwembad hebben gelegen en hebben geluncht. Rond een uur of 4 nog ergens wat gedronken waar we goed internet hadden zodat we weer even met thuis konden bellen. Zo bracht mama mij het nieuws dat ze samen met papa 18 December een weekje hierheen komen! Hier ben ik suuuper blij mee omdat ik erg opkeek naar de maand December. (door sinterklaas, kerst en oud en nieuw)

Gister zijn we met ze 3e ergens gaan lunchen en zijn we daarna met een huisgenoot van Mila en een paar locals naar Lake Daluti gegaan. Een super mooi meer waar je kunt eten, kanoën en hiken. We hebben daar wat gedronken en gegeten met ze allen. Al de hele tijd zat er telkens een best oude local van hier aandacht te vragen van ons en foto's te maken van echt alllles wat we deden. Hij zat telkens aan ons en vond ons erg interessant. Ik vond dit heel ongemakkelijk en vond hem maar helemaal niks. In tegenstelling tot Mila die er het foute niet inzag en zich gewoon heel erg vermaakte. Rond een uur of 5 gingen we hiken. Ik dood leuk op me slippers dacht dat het een half uurtje duurde maar kwam er al snel achter dat het een stuk langer ging duren en dat het met slippers geen groot succes was. Ik vroeg dus of ik terug kon en ik wachtte dan wel op ze. Natuurlijk was er net die local die zei dat die wel met mij mee terug ging. jammer genoeg had ik niet het vertrouwen (dat ik het liefste wel wilde hebben) in hem waardoor ik niet met hem alleen terug wilde. Gelukkig kon ik Arienne overhalen om met mij mee terug te gaan. Wat dan wel weer zo aardig van hem was maar waar ik meteen iets geks bij moet denken is dat hij ons thuis heeft afgezet met de auto toen we naar huis wilde. Wanneer wij vroegen of die geld wilde voor de drankjes en de autorit zei die dat wij de volgende meer maar moesten betalen en dat dat hier heel normaal is dat de locals voor ons betalen aangezien wij hun gasten waren, eerst dacht ik er natuurlijk meteen weer iets geks bij maar later hoorde ik van een meisje dat dat hier echt heel normaal is om te doen of je nou het geld ervoor hebt of niet. Mensen zijn dus echt heel gul en vriendelijk. Ik heb alleen nog moeite met het vertrouwen en moet erg wennen aan het feit dat hier bijna alles voor je wordt gedaan met echt oprechte goeie bedoelingen.

Vandaag zijn we in de ochtend naar het weeshuis gegaan waar school weer is begonnen. Maar in alle klassen hadden ze de maandelijkse toetsen dus helpen konden we ook niet. Op zulke momenten is het wel heel saai op het weeshuis en het sneue is dat de kinderen die geen toetsen hebben ook zich dan ook echt vervelen. Bedoel spelletjes zijn leuk voor even maar je houdt ze niet de hele dag bezig. Op het moment dat je dan buiten op een bankje zit bij het weeshuis en de kinderen ziet vervelen vind ik het vrij zielig. Ik kan er thuis echt van genieten dat er ook momenten zijn dat ik me verveel en dan kijk ik lekker een filmpje ofzo. Maar nu maak ik pas echt mee wat vervelen is als je niks hebt. Om 12 uur zijn we daarom maar wel terug gegaan en hebben we thuis geluncht en even geslapen. We zijn namelijk echt elke dag zooo moe. Zelf snap ik er niks van. Want ik ga meestal om 10 uur slapen. En wordt dan zelf wakker om half 8 dat betekent dus 9 en een half uur slaap. En toch ben ik om 2 uur middags super moe. Dus na een uurtje slaap hebben we vanmiddag geholpen met het maken van chapppati wat we nu gaan eten. Met de andere vrijwilligers.